دانشجویان دانشگاه هاروارد و بیش از ۶۰ مدرسه و دانشگاه دیگر آمریکایی در کلاس های ۳ بعدی که در دنیای مجازی Second Life تشکیل می شود، حاضر می شوند.
از تازه ترین کاربردهای دنیای مجازی Second Life که در لابراتوار لیندن در سال ۲۰۰۳ اختراع شد، برگزاری کلاس درس در این دنیا است. در حقیقت پس از ورود شرکتهای بزرگ تجاری که از چند سال قبل فروشگاه های خود را در این دنیا باز کرده اند، اکنون به نظر می رسد با این اقدام جدید مرزهای نوین آموزش در سرزمینهای مجازی نیز گسترده شده باشد، بطوری که تاکنون بیش از ۵ میلیون دانشجو برای شرکت در کلاسهای درس مجازی در لابراتوار لیندن نام نویسی کرده اند .
اولین دانشگاهی که یکی از جزایر ۳ بعدی Second Life را به خود اختصاص داد، دانشگاه تگزاس است که در آگوست ۲۰۰۶ اقدام به این کار کرد. پروفسور “آنی بیمیش” استاد حفاظت شهری با همکاری “رابین هارپر” طراحی فضاهای عمومی این دانشگاه ۳ بعدی را به عهده داشته است.
در این خصوص بیمیش توضیح داد: “ایده این کار با هدف ایجاد شرایطی برای دانشجوها به منظور تماس آنها با فضاهای مجازی بود که در عین شباهت داشتن با دنیای واقعی با آن بسیار متفاوت است.”
این اقدام با استقبال بسیاری از سوی دانشجویان روبرو شده است، بطوری که بسیاری از آنها مایلند قدم در این دنیای مجازی گذاشته و در آن تحصیل کنند.
بنابر گزارش روزنامه لارپوبلیکا، بیشتر دروسی که در این کلاسها تدریس می شود همانند دروس واقعی است. در این خصوص حتی دانشگاه اوهایو ۳ جزیره مجازی را خریداری کرده و ساخت محوطه دانشگاهی شبیه به فضای واقعی را آغاز کرده است .
دراین باره پروفسور ربکا نلسون که در دانشگاه هاروارد واحد درسی Second Life را تدریس می کند، اظهار داشت : “این فضا در حقیقت روشی برای ایجاد یک حس مشترک میان دانشجویان مجازی است. دانشجویان در این فضای مجازی که کاملا شبیه به محوطه واقعی دانشگاه است، می توانند هر فاصله ای را کوتاه کنند و حتی با همکلاسی خود که برای مثال از کره وارد این دانشگاه مجازی شده است، رودررو صحبت کنند.”
همچنین چارلزنسون که در دنیای مجازی دانشگاه هاروارد حقوق تدریس می کند، اذعان کرد : “دانشجویان علاقه زیادی برای شرکت در این کلاس ها از خود نشان داده اند و حتی روش های جدیدی نیز برای بهبود شرایط این کلاس ها پیشنهاد کرده اند.”
اگرچه تنها یک سال از تشکیل فضاهای مجازی دانشگاه ها می گذرد، اما به اعتقاد کارشناسان، این روش از پتانسیل بالایی برای توسعه “آموزش الکترونیک” برخودار است و علاوه بر آن می تواند در بهبود روابط انسانی و تعامل بیشتر میان انسان ها از هر رنگ و نژادی کمک کند.
