یکی از محورهای مهم در برنامه چهارم توسعه کشور، توسعه مبتنی بر دانایی است. دانش و فناوری به عنوان نیروی محرکه در این مدل از توسعه ایفای نقش می نماید. به نظر می رسد با توجه به شرایط کشورمان، ایران، بتوان مهمترین مولفه های موثر بر توسعه علمی کشور را در قالب یک مثلث مطرح کرد که ۳ ضلع آن شامل ثبات، برنامه ریزی و سیاستگزاری و منابع مالی می باشد. به عنوان نخستین مولفه، ثبات، بستر توسعه محسوب می گردد. البته مقصود ما دراینجا ثبات در برنامه ریزی های کلان و عرصه های اجتماعی است که با ثبات مدیریت، بویژه در سیستم های علمی و پژوهشی متفاوت است. اما صرفنظر از این مولفه که در جای خود می تواند مورد توجه قرار گیرد و علیرغم محدودیت در منابع مالی – به عنوان مولفه دوم – به نظر می رسد گلوگاه مهم کشور در این عرصه، برنامه ریزی کلان و طراحی نقشه جامع علمی است ( آنچه که در راستای نهضت نرم افزاری مورد تاکید مقام معظم رهبری نیز قرار دارد) .
تدوین سند چشم انداز به عنوان یک گام مهم، جایگاه ما را در میان دیگر کشورها بویژه کشورهای منطقه طی ۲۰ سال آینده مشخص کرده است. چه خوب است به این بهانه دستگاه های اجرایی بویژه وزارتخانه های علوم و بهداشت و دانشگاه های مهم و مراکز مرجع به شکلی منسجم جهت تحقق شاخص های این چشم انداز در عرصه های مختلف اولویت بندی وبرنامه ریزی نمایند و آن را در سطحی گسترده اعلام نمایند تا همگان عملکرد خود را بر آن اساس تنظیم کنند.
در غیراینصورت طی سال های آینده لاجرم باید شاهد افول سازمان علمی کشور و بی اعتبارشدن سند چشم انداز با وجود افزایش تعداد مقالات و بعضی شاخص های دیگر بود.
